Nieuw in de collectie
15 januari 2022werken van Nora van Klingeren
Nora van Klingeren (1956, Amsterdam) maakt kleurrijke wandkleden of wandtextiel van vervilte wol en handgeschilderde en gezeefdrukte zijde. Ze maakt haar vilt zelf en verwerkt hierin door haarzelf beschilderde en met zeefdruk bedrukte zijde. Een deel van het proces doet ze met de hand en een deel met de viltmachine. Zij zoekt in haar werk naar combinaties van technieken. Het vervilten van wol in combinatie met zijde geeft structuur en diepte aan de kleden. Veel werk van haar staat niet op zich maar hoort in een serie, een overkoepelend verhaal, waar zij ook over schrijft. In de Kunstuitleen-collectie, zijn werken opgenomen uit verschillende series.
Hier volgt een verslag van van Klingeren over haar werk ”Uit duin en zee herrezen”.
Uit duin en zee herrezen
Ik ben Nora van Klingeren, textiel kunstenares en dochter van architect Frank van Klingeren.
Mijn verhaal gaat over Ockenburgh, de duinen , de zee en over geven en nemen.
Ockenburgh, ontworpen door mijn vader
Ooit was dit de grootste jeugdherberg, gebouwd begin jaren zeventig. Een mooie bijzondere staalconstructie naast de oude villa.
Het was de verbeelding van de jaren zestig: het ging over ontmoeten, vrijheid en openheid. Vorm gegeven in staal : op kleine schaal de conversatie bevorderende stapelbedden en op grotere schaal de slaaplandschappen in plaats van zoals mijn vader het noemde “het bouwen van hokken”.
Landschap als term voor ruimte zonder strakke grenzen, voor verwevenheid en voor veranderbaarheid.
Dat landschap juist temidden van het duinlandschap. Duin en zee : altijd in beweging dat is wat mij het meest in dit landschap fascineert.
De beweging, de verandering en de verwondering. De zee neemt en de zee geeft.
De zandmotor bij Kijkduin, vlakbij Ockenburgh, spuit het verre verleden in de vorm van mammoet kiezen op het strand. De zee geeft.
Ook grotere resten komen weer boven. Neem de lichting van de Vasa, het vlaggenschip van de Zweedse koning dat na 1500 m varen zonk. Na 300 jaar op de zeebodem te hebben gelegen 50 jaar geleden is het eindelijk gelicht. Het tij was klaarblijkelijk klaar om het terug te geven aan de wereld.
Een vergelijking met Ockenburgh ligt voor de hand. Een vlaggenschip onder de jeugdherbergen. Ockenburgh is net als de Vasa niet lang in gebruik geweest. De jongerencultuur veranderde. Het gebouw kwam leeg te staan en raakte in verval. Om plaats te maken voor een hotel is het gesloopt, nee gedemonteerd. Een subtiel verschil.
Het gebouw was als een mecanoodoos, gewoon uit elkaar te schroeven en her te gebruiken. Dat is gebeurd en het ligt nu alweer 5 jaar opgeslagen in een loods te wachten om als jeugdcentrum naar plan van Studio Thier aan de Leyweg te worden herbouwd. Het wacht net als de Vasa op het juiste tij.
Dit alles vormt het uitgangspunt voor verbeelding in vilt en zijde. het ritme van de zee is als het ritme van de viltmachine. Alles vloeit in elkaar over.
De structuur van Ockenburgh is eerst vervaagd als het ware opgeslokt door duin en zee om weer zichtbaar te worden op zijn nieuwe plek, te midden van mensen en leven: Uit duin en zee herrezen.
Kijk voor meer ionformatie op haar website: https://noravanklingeren.nl/
